ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดี ๆในรั้วมหาวิทยาลัย *...EP 6: I’ll always remember you. ...* End

สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนจบกันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านตอนจบได้เลยค่ะ ^_^

EP 6: I’ll always remember you. (ตอนที่ 6 ฉันจะจดจำเธอเสมอ) End

เอาล่ะ มาถึงตอนสุดท้ายกันแล้ว (เออ… ลืมบอกไปน่ะ ว่าตอนนี้จินต์ไม่ได้อยู่หอนอกแล้วนะ จินต์ย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วจ้า ^_^) (หา…เหตุผลน่ะเหรอ??? ก็เพราะว่ามันสะดวกสบายในการเดินทาง แล้วก็ประหยัดค่าใช้จ่ายยังไงล่ะ //>_

จินต์รู้สึกว่า พี่ๆเขารับน้องตั้งแต่วันที่ 24 พฤษภาคม 2553 หรือไงเนี่ยแหละ จำไม่ค่อยได้แล้ว (คือความจริงแล้ว จินต์เป็นคนที่ความจำสั้นน่ะ แต่รักจินต์ยาวนะจะบอกให้ หุๆๆๆ) รู้สึกว่าจะโหดเหมือนกันแฮะ โหดในที่นี้จินต์ไม่ได้หมายถึง พี่เขาบังคับให้ทำอะไรต่าง ๆนา ๆในทางที่ไม่ดีหรอกนะ แต่จินต์หมายถึง พี่เขาโหดตรงที่..ตรงไหนหว่า??? อ้อ! นึกออกแล้ว แหะๆๆ ตรงที่คำพูดล่ะมั้ง อ้อ…แล้วก็ตรงที่ทำโทษด้วย แต่จินต์ไม่รู้สึกเกลียดหรือโกรธพี่เขาแต่อย่างใดหรอก เพราะจินต์รู้ว่า พี่เขาทำไปเพราะความรักและความหวังดี (เป็นไง ซึ้งป่ะ จินต์เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีนะ //^_^//)

ตอนแรก เอ๊ะ! หรืออาจจะเป็นวันสุดท้ายมั้ง วันนั้นจินต์รู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าวันนั้นพี่เขาเฉลยหมดทุกอย่างเลยไงล่ะ ว่าเหตุการณ์ต่าง ๆไม่ว่าจะเป็น………….

จินต์ขอย้อนกลับไปตอนรับน้องอีกก็แล้วกัน //>_<//

มีวันหนึ่ง พี่ๆได้บอกให้น้องปีหนึ่งทุกคน(จินต์ว่า ใช้คำว่าห้ามน่าจะเหมาะกว่าอ่ะนะ) ว่า

“พี่หวังว่า น้องๆทุกคนคงจะจำได้นะครับ ว่าสัปดาห์ที่แล้วพี่ๆได้สั่งห้ามน้องๆทุกคน ว่าไม่ให้นำโทรศัพท์มือถือมารับน้อง พี่หวังว่า น้องๆคงจะจำได้และก็นำไปปฏิบัติแล้วนะครับ”

แต่ในระหว่างที่พี่เขากำลังเทศน์ เอ้ย…กำลังแนะนำเรื่องราวต่างๆอยู่นั้น ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น และเสียงนั้นก็คือ…………? เสียงนั้นก็คือ เสียงโทรศัพท์มือถือนั่นเอง พี่ๆทุกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ข้างๆ และข้างหลัง ต่างหันไปมองต้นทางของเสียง (ไม่ใช่แค่พี่ ๆหรอกที่หันไปมองน่ะ เพื่อน ๆ รวมทั้งจินต์ด้วย ต่างก็หันไปมองเหมือนกัน) และพวกเราก็เจอว่า ที่จริงแล้วมันเป็นมือถือของ รู้สึกว่าเพื่อนคนนั้นมีชื่อว่า ‘แทน’ นะ (ที่จินต์จำเขาได้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพียงแต่ว่าเขาออกจะเฉยชา หน้าตาไร้ความรู้สึก อะไรทำนองนี้อ่ะ) จากนั้นพี่เขาก็ถามขึ้นว่า

“พี่บอกแล้วใช่ไหมครับ ว่าไม่ให้นำมือถือมารับน้อง”

แทนก็ตอบรุ่นพี่ไปว่า

“…………..”

ที่จริงแล้วแทนไม่ได้ตอบอะไรไปหรอก แทนได้แต่ก้มหน้าลงไป แต่ใบหน้าของแทนก็ยังเหมือนเดิม คือ ไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นเคย (จินต์รู้สึกว่างั้นนะ) พี่เขาก็เลยทำโทษโดยการที่ให้แทนไปนอนกางมุ้ง แต่แทนไม่ได้นอนกางมุ้งคนเดียวหรอกนะ มีเพื่อน ๆไปช่วยแทนด้วย //T_T//

และในอีกวันหนึ่ง จินต์รู้สึกว่าในทุก ๆวันที่พี่เขารับน้อง มักจะมีปัญหาเข้ามาตลอดเลย วันนี้ก็เหมือนกัน จู่ ๆพี่เขาก็บอกว่า จะมีเพื่อนของเราประมาณ 5 – 6 คนเนี่ยแหละ ที่จะโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัย ซึ่งสาเหตุก็มาจากการที่เพื่อน ๆเขาเอาเรื่องรับน้องไปบอกสำนักงานอธิการบดีหรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ (จินต์จำไม่ได้แล้ว) เพราะพี่เขาบอกไว้ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว ว่าเรื่องการรับน้องนั้น มันเป็นเรื่องของเอกแต่ละเอก ไม่เกี่ยวกับทางคณะหรือใคร จากนั้นพี่ๆก็อ่านรายชื่อของเพื่อนๆทั้ง 6 คนออกมา แล้วก็ถามว่า

“ทำไมพวกน้องถึงทำอย่างนี้ล่ะครับ”

“น้องยังไม่ได้ไปบอกใครเลยนะคะ”

แต่พี่เขาไม่เชื่อ…. (ซะงั้นน่ะ)

หลังจากนั้นพี่ๆก็ให้น้องๆทุกคนนั่งเป็นวงกลมล้อมรอบเพื่อนๆทั้ง 6 คนเอาไว้ แล้วถามขึ้นว่า

“น้องๆจะเอายังไงกับเพื่อนทั้ง 6 คนนี้ดีครับ เราจะให้เพื่อนออกไปจากเอกของเราเลยดีไหม อยู่ไปก็มีแต่ทำให้เอกของเราเดือดร้อน”

แต่รู้ไหม ว่าเพื่อน ๆทุกคนตอบรุ่นพี่ไปว่าไง เพื่อน ๆทุกคนตอบว่า

“ไม่ครับ/ไม่ค่ะ พวกเราจะไม่ให้เพื่อนออกไปแค่ 6 คนหรอก พวกเราเข้ามาพร้อมกัน ถ้าจะออกก็จะออกพร้อมกันค่ะ/ครับ”

พอพูดเสร็จแล้ว พี่เขาก็พูดขึ้นว่า…. เอ่อ…จินต์จำคำพูดของพี่เขาไม่ได้แล้วอ่ะ เอาเป็นว่า พี่ๆพูดในทำนองที่ว่า ให้พวกเราถอดใจ แล้วปล่อยให้เพื่อนทั้ง 6 คนออกไป ประมาณนั้นอ่ะนะ แต่พวกเราก็ยังยืนยันคำเดิม นั่นก็คือ

“พวกเราจะออกพร้อมกันครับ/ค่ะ”

แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่คำพูดแล้วล่ะ เพราะมันมีอย่างอื่นแถมมาด้วย นั่นก็คือ…… น้ำตาของพวกเราทุกคนนั่นเอง พวกเรานั่งร้องไห้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ในวันนั้น ภายในใจของจินต์รู้สึกว่า

“ตอนนี้ถึงแม้ว่าเพื่อน ๆทุกคน รวมทั้งตัวจินต์ด้วย ถึงแม้ว่าเราจะกำลังร้องไห้กันอยู่ แต่จินต์กลับรู้สึกว่า พวกเรารักกันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม และจินต์ยังเห็นความสามัคคีที่มีเพิ่มมากยิ่งขึ้นด้วย”

พอพวกเราร้องไห้กันได้พักหนึ่งแล้ว พี่ๆก็พูดขึ้นว่า

“พี่ๆทุกคนรู้สึกประทับใจในตัวของน้องๆทุกคนมากเลยนะครับ พี่ๆทั้งหมดหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ในอนาคตน้องๆจะยังคงรักกันอย่างนี้ตลอดไปนะครับ”

จินต์รู้สึกประทับใจพี่ ๆทุกคนจังที่คอยให้ความช่วยเหลือกันมาตลอด อ๊ะๆๆ ยังไม่หมดแค่นี้นะ นอกเหนือจากนั้นแล้ว พวกเรายังร่วมร้องเพลง Happy Birthday ให้กับเพื่อนๆทั้ง 6 คนอีกด้วย (คืออันที่จริงแล้ว ที่พี่ๆเขาเรียกเพื่อน ๆทั้ง 6 คนออกมานั้นเป็นเพราะว่า จะเซอร์ไพรส์วันเกิดนั่นเองค่ะ เพื่อน ๆไม่ได้เกิดในวันเดียวกันหรอกค่ะ แต่เกิดในเดือนเดียวกัน ก็เลยจัดพร้อมกันซะเลย >_<)

แล้วเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันรับน้อง ไม่ว่าจะเป็นปัญหาต่างๆที่มีมาให้พวกเราได้ปวดหัวกันทุกวันนั้น มันเป็นแผนของรุ่นพี่นั่นเองค่ะ อ้อ…จินต์เกือบลืมบอกไปแน่ะ ว่าเพื่อนแทนที่จินต์บอกว่า เป็นคนที่มีใบหน้าเฉยๆ ไร้ความรู้สึกนั้น จริงๆแล้ว แทนเขาเป็น… เป็นพี่แฝงนั่นเองค่ะ (อุ๊บส์….จินต์ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยนะเนี่ย O_O)

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม จินต์ก็รู้สึกขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นพี่ ๆ เพื่อน ๆ หรือคณาจารย์ทุก ๆท่านที่ได้อบรมสั่งสอน คอยให้คำแนะนำต่าง ๆจนทำให้จินต์ได้เรียนรู้และเติบโตขึ้นมาจนมีวันนี้ รวมไปถึงได้มีความทรงจำที่ดีๆร่วมกันแบบนี้ค่ะ //>_<//

*…The End…*