สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้ผู้เขียนก็มีเรื่องเล่าดี ๆมีข้อคิดมาฝากกันอีกเช่นเคยค่ะ เชิญอ่านได้เลยค่ะ ^_^
ชายชราพบชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มถามชายชราว่า
“ครูจำผมได้ไหมครับ?”
และชายชราก็บอกว่าไม่ จากนั้นชายหนุ่มก็บอกเขาว่าเขาเป็นนักเรียนของเขา และครูก็ถามว่า
“แล้วตอนนี้เราทำอาชีพอะไรล่ะ”
ชายหนุ่มตอบว่า
“ตอนนี้ผมได้เป็นครูแล้วครับ”
“อ้อ ดีจังเลยนะ เป็นเหมือนครูเลย”
ชายชราพูด
“ใช่ครับครู ที่จริงแล้วการที่ผมมาเป็นครู เพราะครูเป็นแรงบันดาลใจให้ผมอยากจะเป็นเหมือนกับครูครับ”
ชายชราอยากรู้ว่าชายหนุ่มว่าตัดสินใจเป็นครูเมื่อใด และชายหนุ่มก็เล่าเรื่องต่อไปนี้ให้เขาฟัง
“วันหนึ่ง เพื่อนของผมคนหนึ่งซึ่งเป็นนักเรียนเหมือนกัน มาพร้อมกับนาฬิกาเรือนใหม่ที่สวยงาม เมื่อผมเห็นแล้วจึงอยากได้ ผมก็เลยขโมยมันจากกระเป๋าของเพื่อน หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนของผมก็สังเกตเห็นว่านาฬิกาของตนเองหายไป จึงรีบบอกกับครูประจำชั้น ซึ่งก็คือครูนั่นเองครับ จากนั้นครูก็พูดกับนักเรียนทุกคนในชั้นเรียนว่า
‘นาฬิกาของเพื่อนคนนี้ถูกขโมยระหว่างเรียนวันนี้’ ใครขโมยไปให้นำมาคืนเพื่อนด้วยนะครับ’
ผมไม่คืนเพราะผมไม่อยากคืน ครูจึงปิดประตูและบอกพวกเราทุกคนให้ยืนขึ้นและรวมตัวกันเป็นวงกลม ครูกำลังจะค้นกระเป๋าของพวกผมทีละคน จนกระทั่งพบนาฬิกา อย่างไรก็ตาม ครูบอกให้พวกผมหลับตา เพราะครูจะค้นหานาฬิกาของเพื่อนก็ต่อเมื่อพวกผมหลับตาทั้งหมดเท่านั้น พวกผมก็ทำตามคำสั่ง
ครูเดินค้นหานาฬิกาจากอีกคนไปอีกคน และเมื่อครูล้วงเข้าไปในกระเป๋าของผม ครูก็พบนาฬิกาและหยิบมันออกไป แต่ครูก็ยังคงค้นกระเป๋าของทุกคนต่อไป และเมื่อทำเสร็จแล้วครูก็พูดว่า
‘ลืมตาได้แล้วล่ะ ตอนนี้ครูเจอนาฬิกาแล้ว’
ครูไม่ได้บอกผมและครูไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ ครูไม่เคยบอกว่าใครขโมยนาฬิกาไปอีกเช่นกัน วันนั้นครูได้รักษาศักดิ์ศรีของผมไว้ มันเป็นวันที่น่าละอายที่สุดในชีวิตของผม แต่ก็เป็นวันนั้นเองที่ผมตัดสินใจว่าจะไม่เป็นหัวขโมยหรือเป็นคนเลว ครูไม่เคยพูดอะไรเลย และไม่เคยดุผม หรือพาผมออกไปเพื่อให้บทเรียนเรื่องศีลธรรมแก่ผมด้วยซ้ำ ผมได้รับข้อความของคุณอย่างชัดเจน
ขอบคุณคุณที่ทำให้ผมรู้ว่านักการศึกษาที่แท้จริงต้องทำอะไร ครูจำเรื่องนี้ได้ไหมครับครู?
ชายชราตอบว่า
‘ครูจำได้ ครูจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนาฬิกาที่ถูกขโมยซึ่งครูค้นหาในกระเป๋าของทุกคนได้ แต่ครูจำเราไม่ได้ เพราะครูหลับตาขณะที่ครูค้นหานาฬิกาน่ะ’
นี่คือสาระสำคัญของการสอน: “หากจะแก้ไขพฤติกรรม แต่คุณทำให้ผู้อื่นอับอาย นั่นก็แสดงว่า คุณไม่รู้วิธีการสอน”
ผู้เขียนขอขอบคุณผู้อ่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
อ่านวันละนิด จิตแจ่มใสนะเออ แล้วพบกันใหม่ค่ะ ^_^