ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดี ๆในรั้วมหาวิทยาลัย *…EP 5: Because you’re my first impression…*

สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนที่ 5 กันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านต่อได้เลยค่ะ ^_^

EP 5: Because you’re my first impression
(ตอนที่ 5 เพราะเธอคือความประทับใจแรกของฉัน)

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่จินต์จะไม่มีวันลืมเลย (แม้ว่าแผ่นดินจะถล่ม ฟ้าจะทลาย 555++ อันนี้ก็เว่อร์เกินไปแฮะ >_<) เอาเป็นว่า วันนี้ได้มีเหตุการณ์ที่ทำให้จินต์รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมากเลยค่ะ ว่าแต่ว่าเหตุการณ์ที่ว่านั้นจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรนะ เชิญผู้อ่านไปอ่านได้เลยจ้า ^_^

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือของประเทศไทย (ซึ่งนั่นก็คือ มหาวิทยาลัยที่จินต์กำลังศึกษาอยู่นั่นเองค่ะ) วันนี้เป็นวันที่ 1 มิถุนายน 2553 ซึ่งเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่ 1 ในการเรียนวันแรกของจินต์ก็ไม่มีปัญหาอะไร ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น (ยกเว้นในตอนเย็น)

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า มหาวิทยาลัยทั่วไปนั้นจะมีการรับน้อง ที่นี่ก็เช่นกัน (ที่จริงแล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันที่รับน้องวันแรกหรอก เพราะเอกของจินต์เริ่มรับน้องตั้งแต่ประมาณวันที่ 24 พฤษภาคมแล้ว ถ้าจินต์จำไม่ผิดอ่ะนะ ซึ่งแต่ละเอกก็จะกำหนดวันในการรับน้องไม่เหมือนกัน ^o^) แต่ยังไงก็แล้วแต่ นี่ไม่ใช่ประเด็น เพราะฉะนั้น เราก็ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกเนอะ หุๆๆๆๆ

วันนี้รุ่นพี่ในเอกก็นัดรุ่นน้องปีหนึ่งเหมือนเช่นเคย คือให้น้องปีหนึ่งทุกคนมาพร้อมกันที่หน้าตึกคณะในเวลา 17.00 น. อันที่จริงแล้วมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร (ใช่ค่ะ ตอนแรกก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะในตอนแรก จินต์ก็มาถึงที่นัดหมายก่อนกำหนด คือ จินต์มาถึงเวลา 16.40 น. แต่…..???)

“จินต์”

เพื่อนคนหนึ่งเรียกจินต์ (ไม่ต้องสงสัยว่าเพื่อนเขารู้จักชื่อจินต์ได้ไง ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ก็น้องปีหนึ่งต้องห้อยป้ายชื่อกันทุกคนนี่นา >o<)

“หืม ว่าไงเหรอ”

จินต์ถาม พร้อมกับหันหน้าไปหาเพื่อน

“เรารู้สึกว่าจินต์จะลืมนำบางอย่างที่สำคัญมานะ”

“หา??? อะไรอ่ะ”

จินต์ถามพร้อมกับทำหน้างงๆ

“มันก็คือ…. นี่ไง”

เพื่อนคนเดิมบอก พร้อมกับชี้ไปที่แขนข้างซ้ายของตัวเองซึ่งมีโบสีน้ำเงินติดอยู่ เอ๊ะ??? จริงด้วย แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะเนี่ย อ๊ะ…เวลาตอนนี้ก็… 16.55 น. งั้นก็เหลืออีกแค่ 5 นาที จะกลับไปเอาทันไหมล่ะเนี่ย โอ๊ย….ทำไมจินต์เป็นคนที่ขี้ลืมอย่างนี้เนี่ย จากนั้นจินต์ก็รีบขับมอเตอร์ไซต์กลับไปเอาโบที่บ้านพัก

ตอนกลับไปนี้ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ตอนมานี่สิ ด้วยความที่จินต์ขับรถด้วยความรีบ (และจินต์ก็เพิ่งขับรถเป็นได้ไม่นาน) จินต์ก็เลยขับรถไปชนกับรุ่นพี่ต่างเอก ต่างสาขาเข้า

“โครม!!!”

ต่างฝ่ายต่างก็กระเด็นไปไกลพอสมควร

“นี่น้องขับรถภาษาอะไร ทำไมขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือเลย”

รุ่นพี่ผู้หญิงทั้ง 2 คน เดินเข้ามาใกล้ พร้อมทั้งตวาดใส่จินต์อย่างรุนแรง ส่วนจินต์น่ะเหรอ

“เอ่อ… หนูขอโทษค่ะ”

จินต์เอ่ยคำขอโทษพร้อมทั้งพนมมือไหว้พี่เขาไปด้วย (ที่จริงแล้วจินต์ก็ไม่รู้หรอก ว่าใครเป็นฝ่ายถูกหรือผิด เพราะมันเป็นสี่แยกและมีขนาดและความกว้างของถนนเท่าๆกันด้วย)

“เอาเป็นว่า พี่จะไม่โทรแจ้งตำรวจก็แล้วกันนะ แต่น้องต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด น้องจะว่าไง”

พี่เขาถาม

“เอ่อ….”

ในขณะที่จินต์กำลังมึนงงอยู่นั้น จู่ๆก็มีนางฟ้าน้อยๆองค์หนึ่งเข้ามาช่วย (นี่จะหาว่าจินต์เว่อร์ก็ได้นะ แต่พี่เขามีน้ำใจงามจริงๆ ^^)

“เราว่า ต่างคนต่างจ่ายดีกว่านะ เราเป็นคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ตอนแรก เพราะเรามารอรับน้อง ดังนั้นเราคิดว่า มันไม่ยุติธรรมกับน้องเขานะ ถ้าจะให้น้องเขาจ่ายทั้งหมด”

พี่ Angel พูด ซึ่งในตอนหลังจินต์เพิ่งมารู้ว่า พี่เขาชื่อว่า….. อุ๊บส์….ไม่บอกดีกว่าเนอะ จินต์ขอเรียกพี่เขาต่อไปว่า พี่ Angel แล้วกันนะ (ก็มันน่ารักดีนี่นา แล้วก็เข้ากับรุ่นพี่เขามากๆ >_<) แต่รุ่นพี่ 2 คนนั้นยังไม่ยอมค่ะ พวกเขายังยืนยันที่จะให้จินต์จ่ายเองทั้งหมด จนกระทั่ง

“เราว่าต่างคนต่างจ่ายดีกว่านะ อีกอย่างเราว่าน้องเราเจ็บกว่าพวกเธอทั้ง 2 คนอีก”

และแล้วในที่สุด เจ้าชายก็ปรากฎตัว (แหะๆๆ ที่จริงไม่ใช่เจ้าชายที่ไหนหรอกค่ะ เป็นรุ่นพี่ในเอกจินต์เนี่ยแหละ)

“เอางั้นก็ได้”

หา……ตอนนั้นจินต์งงมาก ทำไมพอรุ่นพี่คนนี้มา แล้วรุ่นพี่ทั้ง 2 คนนั้นยอมตกลงง่ายๆล่ะ ทั้งๆที่ในตอนแรกก็ไม่ยอมอยู่แท้ๆ แต่ยังไงก็เถอะ ถือว่าโอเค ต่างคนต่างจ่าย มันก็ยุติธรรมดีเนอะ ^^

ผู้อ่านเชื่อไหมว่า ตอนที่จินต์เจ็บตัวเพราะชนกับรุ่นพี่ จินต์ไม่ร้องไห้เลยนะ จินต์มาร้องไห้ก็ตอนที่พี่พยาบาลทำแผลให้จินต์นี่แหละ ก็มันซึ้งใจมาก ๆเลยนี่นา พี่เขาดูแลดีมากๆ ไม่ใช่เฉพาะพี่พยาบาลนะ พี่ๆทุกคนในเอก ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ว้ากก็ตาม น่ารักสุด ๆอ่ะ จินต์รู้สึกประทับใจจัง >_< และนี่ก็คือ My first impression (ความประทับใจครั้งแรก)
#Love you my lovely senior. //^_^//

*…To be continued (ติดตามตอนต่อไป)…*