เรื่องจริงสร้างแรงบันดาลใจ
ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดี ๆในรั้วมหาวิทยาลัย *…EP 6: I’ll always remember you. …* End
สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนจบกันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านตอนจบได้เลยค่ะ ^_^ EP 6: I’ll always remember you. (ตอนที่ 6 ฉันจะจดจำเธอเสมอ) End เอาล่ะ มาถึงตอนสุดท้ายกันแล้ว (เออ… ลืมบอกไปน่ะ ว่าตอนนี้จินต์ไม่ได้อยู่หอนอกแล้วนะ จินต์ย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วจ้า ^_^) (หา…เหตุผลน่ะเหรอ??? ก็เพราะว่ามันสะดวกสบายในการเดินทาง แล้วก็ประหยัดค่าใช้จ่ายยังไงล่ะ //>_ จินต์รู้สึกว่า พี่ๆเขารับน้องตั้งแต่วันที่ 24 พฤษภาคม 2553…
ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดี ๆในรั้วมหาวิทยาลัย *…EP 5: Because you’re my first impression…*
สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนที่ 5 กันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านต่อได้เลยค่ะ ^_^ EP 5: Because you’re my first impression(ตอนที่ 5 เพราะเธอคือความประทับใจแรกของฉัน) วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่จินต์จะไม่มีวันลืมเลย (แม้ว่าแผ่นดินจะถล่ม ฟ้าจะทลาย 555++ อันนี้ก็เว่อร์เกินไปแฮะ >_<) เอาเป็นว่า วันนี้ได้มีเหตุการณ์ที่ทำให้จินต์รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมากเลยค่ะ ว่าแต่ว่าเหตุการณ์ที่ว่านั้นจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรนะ เชิญผู้อ่านไปอ่านได้เลยจ้า ^_^ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือของประเทศไทย (ซึ่งนั่นก็คือ…
ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดี ๆในรั้วมหาวิทยาลัย *…EP 4: Rented room …*
สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนที่ 4 กันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านต่อได้เลยค่ะ ^_^ EP 4: Rented room (ตอนที่ 4 ห้องเช่า) วันนี้เป็นวันแรกสินะ ที่จินต์มาอยู่ห้องเช่า จินต์ก็สำรวจห้องเช่าว่ามีอะไรบ้าง (ที่จริงวันที่จินต์มาหาห้องเช่า จินต์ก็สำรวจไปเรียบร้อยแล้วล่ะ แต่เพื่อความแน่ใจ อีกรอบละกัน >_<) จินต์สำรวจไปสำรวจมา จินต์ก็เจอ…เจอสิ่งหนึ่งที่ชำรุด (อะไรชำรุด?) ก็หลังคาชำรุดน่ะสิ แง…..จินต์กับเพื่อนจะนอนกันอย่างไรล่ะทีนี้ แต่มันมี 2 เตียงนี่นา ตอนแรกเรานอนด้วยกันก่อนก็ได้…
ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดีๆในรั้วมหาวิทยาลัย ตอนที่ 2 – 3
สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้เราก็มาถึงตอนที่ 2 และตอนที่ 3 กันแล้ว เชิญผู้อ่านทุกท่านอ่านต่อได้เลยค่ะ ^_^ *…EP 2: The result of attemption…* (ตอนที่ 2 ผลแห่งความพยายาม (วันประกาศผลการสอบวัดแววความเป็นครู) ) และแล้ววันประกาศผลก็มาถึง (แต่จินต์ไม่ได้ดูผลทาง Internet หรอกนะ พอดีว่าครูแนะแนวเขา print มาให้แล้วจ้า >_<) จินต์ก็ไล่ดูรายชื่อไปเรื่อยๆ ในระหว่างที่จินต์กำลังตั้งอกตั้งใจดูอยู่นั้น ครูแนะแนวก็พูดขึ้นว่า…
ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำดีๆในรั้วมหาวิทยาลัย *…EP 1: Can I pass the Test? …*
สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้ผู้เขียนได้นำเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงมาแบ่งปัน ยังไงก็ลองไปอ่านกันเลยค่ะ ^_^ เย่…เย่….เย่…ในที่สุดชีวิตจินต์ก็ได้เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยจนได้ (ดีใจจัง ^_^) ตอนแรก…เอ่อ..ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า ตอนจินต์เรียนอยู่มัธยมปลายมากกว่า ตอนนั้นจินต์คิดว่าไม่ได้เรียนต่อแล้วซะอีก (ทำไมล่ะ?) ก็ตอนนั้นมันมีปัญหาเยอะมากเลยนี่นา แต่เอาเป็นว่าจินต์ไม่บอกปัญหาที่ว่าแล้วกัน เพราะถ้าจินต์บอก เดี๋ยวมันจะยืดยาว เข้าเรื่องเลยแล้วกันเนอะ //^_^// วันแรกที่จินต์เข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย (ก็คือวันที่จินต์มาสอบวัดแววความเป็นครูนั่นเองค่ะ) จินต์ก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยอ่ะนะ (ตื่นเต้นนิดหน่อยจริงอ่ะ) อืม…นิดหน่อยจริงๆนะ แต่มาตื่นเต้นเยอะๆก็ตอนที่จินต์จะต้องเข้าห้องสอบนั่นแหละ (ทำไมอ่ะ?) ก็ตอนที่ใกล้จะถึงเวลาสอบน่ะสิ จินต์ยังหาห้องที่จินต์จะสอบไม่เจอเลย แง…. (ตอนนั้นจินต์กังวลมาก ๆ)…
This is my Life! กว่าจะมาเป็นฉันในทุกวันนี้ ^_^
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน อันที่จริงแล้วผู้เขียนคิดมานานแล้วว่าอยากจะเล่าประสบการณ์ที่ได้พบเจอในชีวิตจริงมาให้ผู้อ่านได้อ่าน เพื่อเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต (หรือว่าอาจจะเป็นเพียงแค่การรำลึกถึงความหลังของผู้เขียนก็เป็นได้ แต่ยังไงก็แล้วแต่ ผู้เขียนก็ถือว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่ได้มาแบ่งปันเรื่องราวที่น่าจดจำและเป็นเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์มากที่ทำให้ผู้เขียนมีชีวิตและมีแนวคิด มีทัศนคติที่ดีในการดำรงชีวิต ซึ่งตอนแรกผู้เขียนก็รู้สึกประหลาดใจในตัวเองเหมือนกัน และคิดในใจว่า “ตอนนั้นเราเขียนบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ออกมาได้อย่างงไรกันนะ” แต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆเพราะถ้าไม่มีผู้เขียนในวันนั้น ก็คงจะไม่มีผู้เขียนในวันนี้ ยังไงก็ขอให้ผู้อ่าน อ่านบันทึกเล่มนี้อย่างมีความสุขนะคะ ^_^ บางครั้งในชีวิตของคนเราก็มีหลายสิ่งหลายอย่างถาโถมเข้ามาอย่างมากมาย บางครั้งก็สุข บางครั้งก็ทุกข์ บางครั้งก็ทุกข์ บางครั้งก็สุข (เอ๊ย…ยังไงเนี่ย) อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ บันทึกนี้ ไม่ได้เขียนขึ้น เพื่อให้ผู้อ่านเครียดหรอกนะ แต่มีไว้เพื่อระบายความรู้สึกต่างหาก (ระบายเฉพาะผู้เขียนหรือเจ้าของบันทึกนี้เท่านั้นนะ คนอื่นน่ะห้ามเด็ดขาด) เอาล่ะ…